Κάθε χρόνο, την άνοιξη, οι ανθισμένες ροδακινιές δημιουργούν ένα μοναδικό ροζ χαλί στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στον εύφορο κάμπο της Βέροιας, μετατρέποντας τα χωράφια σε μαγευτικά τοπία που προσελκύουν επισκέπτες και φωτογράφους από όλο τον κόσμο.
Όμως, πίσω από αυτή την ομορφιά, κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: οι δυσκολίες στην παραγωγή ροδάκινων απειλούν το μέλλον αυτής της εκπληκτικής εικόνας και φυσικά της καλλιέργειας. Το αυξανόμενο κόστος παραγωγής, οι χαμηλές τιμές, οι κλιματική αλλαγή και η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων στήριξης, οδηγούν ολοένα και περισσότερους παραγωγούς στο να εγκαταλείψουν τις καλλιέργειές τους.
Έτσι, η αναξέλεγκτη φύτευση και η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού από την πολιτεία , έχει ως συνέπεια την υπερπροσφορά του προϊόντος.
Αν συνυπολογίσουμε το "party" που επικρατεί κατά την περίοδο της συγκομιδής με την απορρόφηση απο πολλούς συνεταιρισμούς και "στέκια" να γίνεται με τα πολλών δυσκολιών, αλλά και τις ελλείψεις σε εργατικά χέρια και την τιμή του ροδάκινου κάτω του κόστους παραγωγής , καθότι ο παραγωγός λαμβάνει στα συμπύρηνα τιμές που λάμβανε 35 χρόνια πριν , γίνεται αντιληπτό, ότι η καλλιέργεια παύει να είναι βιώσιμη και οι παραγωγοί προxωρούν στην εγκατάλλειψη της και στρέφονται σε άλλες καλλιέργειες.
Ας μη μένουμε λοιπόν μόνο στο ειδυλιακό τοπίο και τη ζωγραφιά της φύσης, διότι οι πρωταγωνιστές της υπαίθρου ρίχνουν μαύρο δάκρυ για να υπάρχει όλο αυτό, χωρίς να υποστηρίζονται από την πολιτεία και να αμοίβονται τον κόπο τους από τους βιομηχάνους!
Τέλος απαράδεκτο το γεγονός ότι 7 και 8 μήνες από την παράδοση του προϊόντος αρκετοί αγρότες δεν έχουν εξοφληθεί για την περσινή παραγωγή, γεγονός που οφείλει και πρέπει να δει το ΥΠΑΑΤ.
Χρήστος Βοργιάδης