Θ. Τζάκρη : «Κρείττον του λαλείν το σιγάν», στο Πεντάγωνο;

Στην υπόθεση των υποκλοπών που εξελίχθηκε σε Βατερλό του επιτελικού κράτους, οι θεσμοί συμπαρασύρονται ο ένας μετά τον άλλο.

Μετά την προστασία της ελευθεροτυπίας, την Βουλή ως νομοθετικό σώμα κι ως ανακριτική διαδικασία, το παρακολουθούμενο υπουργικό Συμβούλιο συν … γυναιξί και τέκνοις, τον Αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, το Ευρωκοινοβούλιο, την δικαιοσύνη με τις παραλείψεις και τις πράξεις συγκάλυψης, είχε σειρά ο θεσμός του Α/ΓΕΕΘΑ που εμφανίζεται ως ύποπτος για αντεθνική συμπεριφορά επί χρήμασι.

Κάτι δηλαδή σαν την κ Εύα Καΐλή, που είπε με το αζημίωτο δυο καλές κουβέντες για τον στενό σύμμαχο της Τουρκίας, το Κατάρ.

ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ

Την αποκάλυψη για τον «519c στόχο» ακολούθησε η (μη) απάντηση Οικονόμου κι η αμήχανη στάση του θύματος. Δεκάδες αναλύσεις γράφηκαν από τότε ωστόσο καμία από φιλοκυβερνητική πλευρά.

Ο Στρ. Φλώρος φαίνεται ότι δεν είχε την πολυτέλεια ούτε καν της απλής παραδοχής των γεγονότων, έστω και με την συνοδό δήλωση προκαταβολικής «αθώωσης» του Πρωθυπουργού. Το αδιανόητο του πράγματος επέβαλε το «κρείττον του λαλείν το σιγάν!»

Όμως η «γραμμή» πως όλα είναι κατασκευασμένα και δεν ασχολούμαστε, έχει πια εγκαταλειφθεί κι η κυβέρνηση έχει υποχωρήσει στο ναι μεν, αλλά ευθύνονται παραμηχανισμοί και σκοτεινοί κύκλοι! Ως εκ τούτου κι ασχέτως υπαίτιου, τα γεγονότα βοούν και η έλλειψη διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση που μόλις παράτεινε την αρχηγία του, έχει εκληφθεί ποικιλοτρόπως.

Οι στιγμές δεν επιτρέπουν να γίνουν κι οι Ένοπλες Δυνάμεις βορά στην υπερασπιστική γραμμή Μητσοτάκη, που έχει αποφασίσει να συμπαρασύρει τα πάντα στην πτώση του. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει την φυσική τους ηγεσία με ευτέλεια (*), κι ας ζητά υποκριτικά τα ρέστα ο κ. Οικονόμου για όλη την μεταπολιτευτική περίοδο.

ΛΑΘΟΣ

Πιθανώς η σιωπή του Αρχηγού να στοχεύει στο να μην τρωθεί το ‘αξιόμαχο’ από εξωτερικούς-πολιτικούς λόγους! Κατά την άποψη αυτή, η προστασία των δικαιωμάτων, η θεσμική θωράκιση της Δημοκρατίας, η Κάθαρση κι η «Δικαιοσύνη παντού!» αποτελούν αρμοδιότητα της πολιτικής κρίσης του λαού κι όχι του στρατού και του Αρχηγού του.

Θυμίζουν μάλιστα κάποιοι ότι ο ομόλογος του στην Τουρκία το 2016, την μια μέρα φορούσε χειροπέδες και την επομένη διοικούσε σαν να μην συνέβη τίποτε. Όμως ο ανελεύθερος χαρακτήρας του τουρκικού καθεστώτος αποτελεί μόνιμο και συγκυριακό στοιχείο μειονεξίας του, παρά τις μεγαλοστομίες και τις παράτες.

Το αξιόμαχο είναι αντιστρόφως ανάλογο, ακριβώς γιατί η δημοκρατία είναι θεμελιώδης προϋπόθεση του πατριωτισμού. Το μαρτυρούν αυτό όχι μόνον οι θεωρητικοί αλλά κι η δική μας πικρή εμπειρία της επιστράτευσης του 1974. Οπότε η ala Turka μεταχείριση των ανωτάτων αξιωματικών δείχνει σαφή υποβάθμιση του αξιόμαχου.

Επίσης θα πρέπει να επισημανθεί ο ιδιαίτερος ρόλος της ‘φυσικής ηγεσίας’ στην εκπροσώπηση του σώματος των αξιωματικών, δεδομένων των περιορισμών έκφρασης. Θυμίζω τα χαρακτηριστικά λόγια του προηγούμενου Α/ΓΕΕΘΑ πτέραρχου Χριστοδούλου: «Η αποκλειστική εκπροσώπηση, δύναμη και συνοχή είναι η δική σας περηφάνια, αξιοπρέπεια και πίστη στη φυσική σας ηγεσία». Κι όλα αυτά ενώ η υποκριτική στοργή του κ. Μητσοτάκη για τις ΕΔ, εκφράζεται με την αρνητικά μεροληπτική μεταχείριση στο εφάπαξ βοήθημα των 600 Ε, στα οφειλόμενα νυχτερινά, επιδόματα παραμεθορίου, υπερωρίες, πλεύσιμα στόλου κοκ.0

Αλλά και για τους στρατεύσιμους και τους εφέδρους η δημοκρατία είναι ο νομιμοποιητικός παράγων στην χρήση βίας και στην αναγκαστική συμμετοχή τους σε αυτήν. Η δημοκρατική νομιμότητα είναι απαραίτητη όχι λιγότερο αλλά περισσότερο από ότι σε οιαδήποτε άλλη κρατική δραστηριότητα. Είναι εξ αυτού μια παράμετρος υψηλού φρονήματος που η κακοποίηση της το θίγει.

Δεν σχολιάζω πρακτικές πλευρές όπως το που μπορεί να βρίσκονται σήμερα οι κτηθείσες πληροφορίες και το ποιός μπορεί να τις αξιοποιεί, το τι προσθέτει η παρακολούθηση του Α/ΓΕΕΘΑ για τα εξοπλιστικά στην γνωστή κραυγαλέα παράκαμψη των θεσπισμένων διαδικασιών για τις προμήθειες όταν οι Αρχηγοί μάθαιναν τα νέα από τρίτους ή στις πολλαπλές εκδηλώσεις αδιαφάνειας κι εξοβελισμού των καθ’ ύλην αρμοδίων εκ μέρους της πολιτικής διαχείρισης.

Υπενθυμίζω μόνο ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως πρόσφατα σε αποφάσεις σχετικές με τον εξοπλισμό των νησιών, έχει υπάρξει καταχρηστική επίκληση της απαιτούμενης εμπιστοσύνης. Για ποια εμπιστοσύνη μπορούμε να μιλάμε;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Δεν μπορεί ο Στρ. Φλώρος να θεωρήσει τα όσα συμβαίνουν ως εξωτερικούς πολιτικούς παράγοντες κι άρα αλλότριους με μια στενή αμυντική ανάγνωση, όταν θίγεται το «αξιόμαχο» και η λειτουργία των ΕΔ με τόσους πολλούς τρόπους εκ των ένδον.

(*) άνευ αποχρώντος λόγου είχε παρομοιάσει με τον Σπαντιδάκη τον προ-προηγούμενο Α/ΓΕΕΕΘΑ, ναύαρχο Αποστολάκη