Θ.Τζάκρη : Θεατές σε film noir

Οι γεωστρατηγικές συνθήκες εγκυμονούν σημαντικούς κινδύνους. Ο απειλούμενος λαός αντί να συνεγείρει κάθε ικμάδα της δύναμής του, ενεός παρακολουθεί με πεσιμισμό ένα film-noir με αναπόφευκτο θύμα τον εαυτό του!

Η κοινωνική συνοχή, η δημοκρατία κι η πατρίδα αποτελούν τον δολοφονούμενο «εαυτό» του, την συλλογική του ταυτότητα που σταδιακά καθίσταται μη άξια υπεράσπισης και θυσιών.

Τρομάζει η αντιμετώπιση, ως ενός ακόμη «στόχου», του Α/ΓΕΕΘΑ κ. Φλώρου. Προφανώς η εικαζόμενη παρακολούθηση αφορά σε υποθέσεις προμήθειας, μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος. Φαίνεται ότι αντιμετωπίζεται κι η εθνική άμυνα με μεθόδους αγοραίες.

Εξάλλου "κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας" καταγγέλλοντας πλέον την επίκληση της εθνικής απειλής ως προσχηματικής. Υπήρξε εξ αρχής η σαθρή θεμελίωση του «απορρήτου», του σινικού τείχους της κυβερνητικής υποκρισίας.

Νέα στοιχεία

Ξενίζει η εικόνα του φερόμενου στις υποκλαπείσες συνομιλίες ως «ασήμαντου», υπουργού κ. Σκρέκα, να σιωπά αιδημόνως. Για τις καριέρες τους οι άνθρωποι του 21^ου αιώνα καταπίνουν και χειρότερα …

Από την άλλη, ο κ. Χατζηδάκης, υπήρξε δημιούργημα κι εργαλείο της «Οικογένειας». Η πρώτη δουλειά που έπιασε ο τ. γραμματεύς της ΔΑΠ ήταν Ευρωβουλευτής, σε ηλικία μόλις 29 ετών κι η τελευταία του ήταν υπουργός Εργασίας. Βρέθηκε σε ένα αντικείμενο που όπως παραδέχθηκε «δεν είχε ιδέα», απλώς και μόνο επειδή έπρεπε να κάνει χώρο στην ΕΝΕΡΓΕΙΑ των μεγάλων deals για κάποιον, που δεν θα είχε δική του γνώμη ή συμφέροντα.

Όπως μυστηριωδώς εκτινάχθηκε η κ. Καϊλή έτσι και εκείνος παρότι εντελώς άπειρος αναδείχθηκε σε «γκουρού» των παγκοσμίων αγορών. Κάποιος που δεν πούλησε ποτέ του ένα κουτί σπίρτα έτυχε να πουλήσει την Ολυμπιακή και την ΔΕΗ. Κάποιος χωρίς κανονικό ένσημο χειρίστηκε ασφαλιστικά ζητήματα όσων έχουν ένσημα, απλώς και μόνο για … να κάνει χώρο!

Πρόκειται για μια σειρά θαυμάτων όπως θα έλεγαν κι οι εν Ελλάδι λάτρεις της αυθεντικότητας.

Είναι όμως εξοργιστικής αισθητικής, σαν σκηνή από την «Τιμή των Πρίτζι», η επίδειξη ψυχραιμίας των θυμάτων - μελών της «Οικογένειας». Θα πείτε όταν παρακολουθείται η αδελφή, τα ανίψια, η θεία και τα ξαδέλφια τι σημασία έχει ένας ακόμη παραγιός ή ένα ψυχοπαίδι της «Οικογενείας»;

Η σκηνή του κ. Χατζηδάκη (στόχου 5046c) να εμφανίζεται ατάραχος αγκαζέ με τον Πρωθυπουργό, αισιοδοξώντας από κοινού για το λαμπρό τους μέλλον ή οι διαβεβαιώσεις του ότι αποκλείεται πίσω από όλα αυτά να βρίσκεται ο παλιόφιλος Κυριάκος θα μπορούσαν να είναι βιτριολικό χιούμορ ή ψευδομαρτυρία ενός ανθρώπου εκβιαζόμενου.

Ίσως πάλι αυτό να προβλέπει για φινάλε το σενάριο των μαφιόζικων ταινιών. Δάκρυα στην κηδεία του θύματος, συγκινητικούς επικήδειους και το μεγαλύτερο στεφάνι από αυτόν που «καθάρισε» τον αδελφό, τον ξάδελφο, τον παραγιό …

Αυτό το αστειάκι δεν μπορεί όμως επ’ ουδενί να επαναληφθεί με τον στρατηγό κ. Φλώρο. Εξάλλου, από όσο θυμάμαι, στην «Τιμή των Πρίτζι» δεν έπαιζαν στρατηγοί.